Tijdverdrijf
Het weekend had de allure van een goed gevulde koek. Het begon met de presentatie van een debuut, de eerste roman van de drie en tachtigjarige Nico Haasbroek “Tijdverdrijf”.
Bij het noemen van leeftijden van schrijvers, vooral wanneer ze qua jaren al een eindje op weg naar het einde zijn, denk ik altijd even aan de Amerikaanse schilderes Grandma Moses. Die op haar tweeëntachtigste verjaardag debuteerde als schilderes en een groot succes werd.
“Oud is in”, er wordt door allerlei schrijvers veel getamboereerd op dat thema. Nico Haasbroek vroeg zich in zijn welkomstwoord ook al een beetje zorgelijk af of een van de thema’s in zijn boek “Tijdverdrijf’, de vaststelling dat je als oudere steeds minder meetelt, de pret van de lezer zou bederven.
Geen zorgen Nico, dit boek heeft mij herhaaldelijk doen grinniken, maar ook doen nadenken en mij uiteindelijk doen veronderstellen, dat, wanneer Nico Haasbroek mij niet had gevraagd zijn boek te presenteren, ik mij ongerust had afgevraagd of ik het gevoel had niet meer mee te tellen met wie…wat….hoezo? Ik ben al een half jaar de negentig gepasseerd en het enig commentaar dat ik op het vernemen van mijn leeftijd krijg, is voortdurend: “Wat fijn! Dan kunt u nu eindelijk eens uitrusten!” Maar tijdens de presentatie in het theaterzaaltje in de magnifieke Boekhandel Donner in Rotterdam luisterde de toegestroomde groep familie, vrienden en nieuwsgierigen aandachtig naar de geestige samenspraak van schrijver en meelezeres Gabrielle Kok. We kregen bij de aanvang ter overdenking drie stellingen mee:
1 Lezen scherpt het denken.
2 Autisme is een andere manier van zijn.
3 Wij zijn onderweg naar overbodig.
Over het einde van dit hoogst oorspronkelijke, soms wijze en vermakelijke boek wil ik alleen de laatste woorden citeren van de hoofdpersoon Peter Wallmann. Zijn laatste woorden, voordat hij verdwijnt in de ijskist: ’Het kan vriezen, het kan dooien, zal ik dit verhaal voltooien?”
Maar wij hadden de Zondag nog te gaan. En daar was dan weer de GRANDE FINALE van het Ouderensongfestival, wat weer werd gehouden in het feestelijke DeLaMar theater in Amsterdam. Vorig jaar maakte ik kennis met dit ouderen evenement, kon er uitbundig over schrijven en mocht dit jaar weer komen. Van opera tot Weense operette, van cabaret tot musical en Nederlandse meezingers, en dat alles begeleid door het orkest van Kees van Zantwijk, de pianist en arrangeur die ook staat voor de muzikale leiding. Dat orkest, daar zou iedere Nederlandse zanger of zangeres zijn vingers voor aflikken!