Door de huisfilosoof, zelf actief Pokémontrainer.
Het zal u niet zijn ontgaan: de wereld is in de ban van Pokémon GO, een gratis smartphone-spel dat de speler in staat stelt in zijn of haar eigen buurt monsters te vangen, te trainen en de strijd met elkaar aan te laten gaan. Fans jubelen dat het spel autisten aanspoort om contact met andere spelers te zoeken en mensen met een sedentaire levensstijl dwingt om erop uit te trekken, terwijl tegenstanders verzuchten dat spelers als zombies naar hun scherm staren, daarbij soms zelfs het verkeer negerend. Mensen die het hoogtepunt van de Pokémon-franchise in de late jaren ’90 hebben gemist, vragen zich voornamelijk af wat er aan de hand is. Kort gezegd, dit: in Pokémon GO begeeft de speler zich tegelijkertijd in een virtuele wereld (waar allerlei geanimeerde wezens te vinden zijn) en in de echte (het spel maakt gebruik van GPS en de smartphone-camera om de monsters zichtbaar te maken in de omgeving van de speler). Zo kan het dus gebeuren dat je aan de Heemraadssingel een water-Pokémon aantreft, of in de tram een lokale spook-Pokémon (wat zegt dit over de staat waarin de RET verkeert?). Op zogeheten PokéStops – virtuele locaties die gebonden zijn aan ‘echte’ locaties, veelal monumenten, horecagelegenheden of kunstobjecten – kan men allerlei benodigdheden ophalen, zoals de ballen waarin de Pokémon worden gevangen. Tot zijn eigen verbazing blijkt ook het huis van de Middellandman himself door ontwikkelaar Niantic tot PokéStop uitgeroepen! Pokémon GO blijkt daarmee vooral een stedelijk spel: waar zich op drukbezochte plekken talloze PokéStops ophopen, kan de plattelandsbewoner het wel vergeten. Hoe zit het echter met de Pokémon-situatie in Middelland? De Middellandman gaat op onderzoek uit.
De stops blijken relatief dikgezaaid. Op de Binnenweg zijn bijvoorbeeld restaurant de Rotterdamsche Kookpot en delicatessenzaak Vermeyden uitverkoren. Rob Sies, eigenaar van Vermeyden, ziet daar vooralsnog weinig heil in: kinderen komen weliswaar binnenlopen om Pokémon te vangen, maar kopen nooit iets. Liever zag hij wat goedbetaalde dertigers. Wel vertelt hij dat in de Verenigde Staten inmiddels al PokéStops worden gekocht, bijvoorbeeld door zaken als McDonalds, voor wie er meer overlap tussen de doelgroep van het spel en de klandizie bestaat.
De leukste stops zijn echter die die je wijzen op details in de buurt die je al die tijd over het hoofd had gezien, zoals een hoog geplaatst muurornament in de Robert Fruinstraat, en de verscheidene beeltenissen van kindertekeningen in en rondom de Hendrick Sorghstraat. Ook de advertentie van Omo (“dát wast pas smetteloos wit”) in de Claes de Vrieselaan is tot PokéStop gebombardeerd.
In voorbijganger Mink (skateboard, smartphone, jong genoeg om de eerste Pokémon-golf bewust te hebben meegemaakt) menen wij een Pokémontrainer te herkennen, en jawel. Bij de Graaf Florisstraat, waar hij woont, is volgens hem echter geen PokéStop te bekennen. Gelukkig voor achtergestelde Middellanders is het mogelijk om bij de ontwikkelaar van de app een verzoek in te dienen om een bepaalde locatie tot PokéStop te maken: men vulle simpelweg het adres en de naam van de beoogde stop in, idealiter aangevuld met een overtuigende reden waarom deze in het leven geroepen moet worden. Ook het tegenovergestelde is echter een mogelijkheid: wie serieuze hinder ondervindt van een een nabijgelegen stop, kan door middel van een formulier een verzoek indienen om deze op te heffen. Vooralsnog is van hordes mensen op de stoep geen sprake, maar mocht de trend doorzetten nadat de zomervakantie voorbij is, dan kán de Middellandman natuurlijk ingrijpen… Lokale trainers, weest gewaarschuwd!
Ik ben weliswaar geen Pokemonner, maar onze straat in Middelland heeft maar liefst -en in iéder geval (want wie weet zijn het er wel meer!) TWEE PokéStops, althans ik vermoed dat het dat zijn…. Ik vertel natuurlijk niet waar precies, maar je moet in de Jan Sonjéstraat zijn! 🙂