Een paar weken geleden hebben Lot Mertens en ik bij wijze van experiment via loting vijftien Middellanders uitverkoren om een niet onbelangrijke rol te spelen in het Mooi, Mooier Middelland-project. Na een eerste kennismaking hebben we nieuwe kleine initiatieven opgestart om degenen die positief op onze oproep hebben gereageerd beter te leren kennen. Aan een Marokkaanse vrouw die in de buurt van het Branco van Dantzigpark woont, vroeg ik of ik haar voor mijn weblog mocht interviewen. Dat mocht, maar ze vraagt of dat anoniem mag, omdat een zo ongestoord mogelijk leven wil leiden. Ook dat is goed. Ik noem haar Selma.
Net als mijn eigen dochter is Selma in het Dijkzigt (tegenwoordig heet dat Erasmus Medisch Centrum) geboren. Ze is 28 jaar. We spreken elkaar in Espresso Dates. Na haar MBO-opleiding werkt ze nu in Den Haag in de zorg en het sociaal culturele werk. Selma voelt zich alles tegelijk: Rotterdammer, Marokkaan en Nederlander.
Je woont alleen. Hoe is dat ontstaan?
“Ik woonde samen met mijn moeder in Middelland. Zij kreeg kanker en na haar dood stond ik ineens op eigen benen en wilde ik bewust alleen wonen. Ik ben een hele zelfstandige vrouw. Uiteindelijk moet je het toch allemaal zelf doen. Eerst kon ik een woning in Schiebroek krijgen, maar toen ik hier in de buurt een huis kon huren ben ik teruggekeerd.”
Is dat niet eenzaam?
“Nee, want ik heb twee poezen. Baby en Minouche. Een moeder met een zoontje. Zwart-wit. De kinderen noemen mij ‘de mevrouw met de poes’, omdat ik ze altijd voor het raam laat zitten.”
Ervaar je soms druk van je familie?
“Nee, want ze weten hoe ik ben. Eigenlijk ben ik een hele pittige dame. Dus laten ze me met rust. Ik ben vrij opgevoed. Zo van: het zijn jouw keuzes. Dat accepteren we, maar overleg het wel. Mijn moeder was ook zelfstandig en actief. Ze organiseerde allerlei dingen voor mensen in het buurtcentrum op de Middellandstraat. Ze hielp mensen die problemen hadden met papieren. Ze vertaalde dan de formulieren en ze adviseerde een beetje. Als een soort maatschappelijk werkster. Dat had ze zichzelf aangeleerd. Mijn ouders zijn gescheiden. Ik heb nog goed contact met mijn vader, die nu met pensioen is en in Marokko woont. Hij was schoonmaker en sprak aardig goed Nederlands. Mijn vader kan zichzelf goed redden.”
Wat wil jij met je leven?
“Ik wil gewoon iets doen. Werk verrichten waar ik waardering voor terug krijg. Goeie dingen zoals mensen helpen. En ik wil ook ooit gaan trouwen en kinderen krijgen, gelukkig worden en uiteindelijk terug naar Marokko.”
Terug naar Marokko?
“Ja, toen ik achttien was wilde ik daar gaan wonen. Toen zei mijn moeder: doe nou niet zo dom. Ga het eerst goed uitzoeken.”
Maar waar wilde je dan gaan wonen?
“Eigenlijk niet in Marokko, maar in de Spaanse enclave Melilla bij Nador. Daar wilde ik naar school gaan. Daar ben ik bijna elke vakantie.” Op mijn vraag of ze ook met een Spaanse man gelukkig zou kunnen worden antwoordt ze bevestigend. “Een mens is een mens.” Het lijkt Selma leuk om in Middelland op een of andere manier actief te zijn. “Ik werk liever in mijn eigen buurt dan in Den Haag.”
